در هر نگه چشم تو ...
گر میکده ویران و خرابات خراب است
در هر نگه چشم تو صد گونه شراب است
هم گردشِ چشم تو مگر با خودش آرد
آن مست که از گردش چشم تو خراب است
بیدار کجا گردد از آشوب قیامت
آن دیده که با فتنه چشم تو به خواب است
پروا نکند ز آتش جانسوز جهنّم
آن سینه که بر آتش عشق تو کباب است
زان لطفِ نهان با دل ما هیچ نکردی
باری همه گر قهر و عتاب است، حساب است
تنها نه دل «فیض» خراب از نگه توست
کو دل که نه زان غمزه مستانه خراب است؟
دستهایت..
چه ساعتها و دقایقی
که نفس نفس دویده ام
کوچه ها ی دل را
و پا به پای هر نسیمی
که بوی تو را با خود داشت
کوچه های خاطره را طی کرده ام
بوی
عطرٍِ
مهــــــــرِ
دستهایت
چه
ماندنیست
سیب
تو به من خندیدی
و نمی دانستی
من به چه دلهره از باغچه همسایه
سیب را دزدیدم
باغبان از پی من تند دوید
سیب را دست تو دید
غضب آلوده به من کرد نگاه
سیب دندان زده از دست تو افتاد به خاک
و تو رفتی و هنوز
سالهاست که در گوش من آرام آرام
خش خش گام تو تکرار کنان
می دهد آزارم
و من اندیشه کنان غرق این پندارم
که چرا
خانه کوچک ما سیب نداشت.
حمید مصدق
زندگی را نفسی ارزش غم خوردن نیست
زندگی را نفسی ارزش غم خوردن نیست
و دلم بس تنگ است ،
بی خیالی سپر هر درد است ،
باز هم می خندم ،
آن قدر می خندم که غم از رو برود
نامرد مباش
بر آنکه تو را گرم کند سرد مباش
بر آنکه تو را شفا دهد درد مباش
چیزی به جهان به ز جوانمردی نیست
رسوای زمانه باش و نامرد مباش
زمستان
سلامت را نمی خواهند پاسخ گفت
سرها در گریبان است
کسی سر بر نیارد کرد پاسخ گفتن و دیدار یاران را
نگه جز پیش پا را دید ، نتواند
که ره تاریک و لغزان است
وگر دست محبت سوی کسی یازی
به اکراه آورد دست از بغل بیرون
که سرما سخت سوزان است
نفس ، کز گرمگاه سینه می اید برون ،
ابری شود تاریک
چو دیوار ایستد در پیش چشمانت .
نفس کاین است ، پس دیگر چه داری چشم
ز چشم دوستان دور یا نزدیک ؟
مسیحای جوانمرد من ! ای ترسای پیر پیرهن چرکین
هوا بس ناجوانمردانه سرد است ... ای
دمت گرم و سرت خوش باد
سلامم را تو پاسخ گوی ، در بگشای
منم من ، میهمان هر شبت ، لولی وش مغموم
منم من ، سنگ تیپاخورده ی رنجور
منم ، دشنام پست آفرینش ، نغمه ی ناجور
نه از رومم ، نه از زنگم ، همان بیرنگ بیرنگم
بیا بگشای در ، بگشای ، دلتنگم
حریفا ! میزبانا ! میهمان سال و ماهت پشت در چون موج می لرزد
تگرگی نیست ، مرگی نیست
صدایی گر شنیدی ، صحبت سرما و دندان است
من امشب آمدستم وام بگزارم
حسابت را کنار جام بگذارم
چه می گویی که بیگه شد ، سحر شد ، بامداد آمد ؟
فریبت می دهد ، بر آسمان این سرخی بعد از سحرگه نیست
حریفا ! گوش سرما برده است این ، یادگار سیلی سرد زمستان است
و قندیل سپهر تنگ میدان ، مرده یا زنده
به تابوت ستبر ظلمت نه توی مرگ اندود ، پنهان است
حریفا ! رو چراغ باده را بفروز ، شب با روز یکسان است
سلامت را نمی خواهند پاسخ گفت
هوا دلگیر ، درها بسته ، سرها در گریبان ، دستها پنهان
نفسها ابر ، دلها خسته و غمگین
درختان اسکلتهای بلور آجین
زمین دلمرده ، سقف آسمان کوتاه
غبار آلوده مهر و ماه
زمستان است .